Ο Rory Gallagher
είναι ο άνθρωπος που χωρίς αμφιβολία, ηγήθηκε και επηρέασε ολόκληρο το
ιρλανδικό ροκ κίνημα.
Αν και εκ των πρωτοπόρων της heavy-Rock βιομηχανίας, παρέμεινε, όπως και ο ίδιος συνέχιζε να επαναλαμβάνει, «ένας folk καλλιτέχνης σε έναν Rock κόσμο». Κατάφερε έτσι να διατηρήσει την δημοτικότητα και την ακεραιότητά του ως το τέλος της καριέρας του.
Δεν καταλάβαινε τον θόρυβο που γινόταν γύρω από το όνομά του –και σε καμία περίπτωση δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως κάτι το άφταστο, το εξωτικό, το υπερβολικό. Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Η μουσική του έβγαινε από την ψυχή, κάτι που πάντα μας συνάρπαζε και θα μας συναρπάζει σαν ακροατές του. Συνεσταλμένος και ταπεινός, δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά. Αντί για κάτι τέτοιο, φαίνεται πως αφιέρωσε τη ζωή του στη μουσική.
Η μουσική του Rory ήταν η δική του πίστη, η δική του θρησκεία. Η αμεσότητα και ειλικρίνεια με την οποία την προέβαλλε, του εξασφάλισαν μια θέση στην ιστορία της ροκ και τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους μεγαλύτερους οδηγούς πρωτοπόρους των Rock και Blues.
Γεννημένος στις 2 Μαρτίου 1948 στο Ballyshannon της Ιρλανδίας και μεγαλωμένος στο Cork, ξεκίνησε την οδύσσειά του στο Rock’n’roll σε μικρή ηλικία, όταν είδε τον Elvis Presley στην τηλεόραση και εμπνεύστηκε έτσι την αγορά της πρώτης του κιθάρας! Ο Rory θα άκουγε και θα μάθαινε από τα ακούσματα των Lonnie Donegan, Woody Guthrie, Leadbelly, Chuck Berry, Muddy Waters και Jerry Lee Lewis, με πολλούς από τους οποίους θα είχε αργότερα και κοινή ηχογράφηση.
Όντας ακόμα στο σχολείο, ο Rory ξεκίνησε να παίζει με επαγγελματικά μουσικά συγκροτήματα σε όλη την Ιρλανδία, τα ρεπερτόρια των οποίων περιείχαν όλα τα δημοφιλή άσματα της εποχής. Όχι μουσικά ικανοποιημένος από κάτι τέτοιο, ο Rory μετασχημάτισε το τελικό του συγκρότημα “The Impact” σε μια εξαμελή R’n’B ομάδα και ξεκίνησε για το Αμβούργο στα μέσα των ‘1960s. Στην άφιξή της, η ομάδα σύντομα μειώθηκε στο πρώτο τρίο. Ο Rory συνέχισε με τη δημιουργία των “Taste” το 1967, ένα συγκρότημα που σύντομα είχε αποδοχή, και διαδοχικά ταξίδεψε στο Λονδίνο όπου είχε άμεση επιτυχία στο London Marquee Club –ανάμεσα στους πολλούς fans και ο John Lennon.
Ο Gallagher άφηνε συχνά κατάπληκτο το κοινό αλλάζοντας ταχύτατα από κιθάρα σε σαξόφωνο, όπως αργότερα θα δείξει την ίδια επιδεξιότητα με το μαντολίνο και τη φυσαρμόνικα.
Υπογράφοντας στην Polydor, οι Taste, αποτελούμενοι από τους Gallagher,
μαζί με τον Richard McCracken με το περίπλοκο παίξιμο του μπάσου του και
τον John Wilson me τα Jazz
απόχρωσης ντραμς του, ηχογράφησαν το επώνυμο ντεμπούτο τους το 1969 το
οποίο περιλάμβανε αγαπημένα και ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια (όπως το
“Same old Story”). Όπως το άλμπουμ “Taste” όπως και το ακόλουθο “On the
boards” (1970), έγιναν δεκτά με ικανοποίηση από το κοινό. Όμως, παρά την
αμερικανική περιοδεία τους μαζί με τους Blind Faith και τους Delaney
and Bonnie, όσο και την εμφάνιση σαν support group των Cream στην
αποχαιρετιστήρια συναυλία τους στο Royal Albert Hall, οι Taste
αντιμετώπιζαν τόσο οικονομικά όσο και διαχειριστικά προβλήματα, με
αποτέλεσμα τη διάλυσή τους στις αρχές του 1971. Άφησαν πίσω τους το
άλμπουμ “Live Taste”, το οποίο περιλάμβανε την εμφάνισή τους στο
Φεστιβάλ του Isle of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας ανεπηρέαστοι
από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί.
Ο McCracken και ο Wilson αποχώρησαν για να δημιουργήσουν τους Stud.
Αποτελώντας την κύρια ατραξιόν των Taste, ο Gallagher δεν θα
αντιμετώπιζε ιδιαίτερες δυσκολίες στο να ξεκινήσει μια σόλο καριέρα. Από
το πρώτο του άλμπουμ το 1971 μέχρι το πετυχημένο “Fresh Evidence” των
1990’s και παραπέρα, πούλησε πολλά εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο
και έκανε περιοδείες ανά τον πλανήτη αρκετές φορές, πραγματοποιώντας
περισσότερες από 25 περιοδείες στην Αγγλία μόνος. Λατρεύτηκε περισσότερο
για τις ζωντανές εμφανίσεις του με τον μπασίστα Gerry McAvoy, σε όλη τη
διάρκεια της καριέρας του.
Συνήθιζε να ενθουσιάζει το κοινό με 150λεπτες εμφανίσεις, παρουσιάζοντας συγκινητικά αποσπάσματα από παλιά Blues κομμάτια μα και από δικές του δημιουργίες, όπως τα “A Million Miles Away” και “Walk on Hot Coals”. Αποφεύγοντας τις πυροτεχνικές υπερβολές με την κιθάρα, η προσέγγιση του Rory ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα συνδυασμένη με μια μακρά απόλαυση ενεργειών, όπως έκαναν οι Led Zeppelin.
Πρωταγωνίστρια σε όλες τις εμφανίσεις του, η τόσο ταλαιπωρημένη κιθάρα του, η μοναδική Fender Stratocaster.. Όλοι μιλούσαν για τις γυμναστικές επιδείξεις των δακτύλων του στα τάστα της, σε κάθε συναυλία!
Ακολουθώντας εκτεταμένες περιοδείες στην Ευρώπη σε όλη τη διάρκεια του
1972, ο Rory συνέχισε με το άλμπουμ “Live in Europe”, ένα θρίαμβο στο
βρετανικό Top 10 και παγκοσμίως. Ενώ περιόδευε στην Αγγλία για πρώτη
φορά ψηφίστηκε σαν ο μεγαλύτερος μουσικός της χρονιάς και στο 1972 το
ίδιο άλμπουμ έγινε η πρώτη του χρυσή συλλογή, δεύτερη σε σειρά επιτυχίας
στην Αμερική.
Το 1973 ο Rory παρουσίασε δυο ακόμη επιτυχημένες συλλογές, το “Bluepoint” και “Tatoo”. Αργότερα τον ίδιο χρόνο σημείωσε άλλη μια προσωπική επιτυχία σαν φιλοξενούμενος του δίσκου του Muddy Waters “London Sessions” στο Chess. Στα τέλη του ’73, ο Rory περιόδευσε στον δικό του τόπο, την Ιρλανδία -μια σχεδόν θρυλική περιοδεία που ευτυχώς έγινε ταινία μέσω αρχείων-ντοκουμέντων του Tony Palmer.
Το 1974 oi Rolling Stones κάλεσαν τον Rory στην Ολλανδία για μια κοινή ηχογράφηση, μετά την αποχώρηση του Mick Taylor. Τα αρχεία της ταινίας “Irish Tour 1974” παρουσιάστηκαν παράλληλα με ένα διπλό live set με τον ίδιο τίτλο -σύντομα έγινε το πιο επιτυχημένο προσωπικό του άλμπουμ στην Αγγλία, καρδίζοντας παγκόσμιο έπαινο και προτρέποντας για μια περιοδεία στην Ανατολή, αργότερα, τον ίδιο χρόνο.
Επιστρέφοντας, ο Rory καλέστηκε να παίξει σε ένα άλμπουμ ενός ακόμη παιδικού του ήρωα, του Jerry Lee Lewis (ένα διπλό άλμπουμ ηχογραφημένο στο Λονδίνο), έπειτα στο φεστιβάλ Montreux Jazz ηχογραφώντας με τον Albert King (“Live in Montreux”) καθώς και σε ηχογράφηση μαζί με τον γίγαντα των Jazz/Blues Chris Barber.
Έχοντας συμπληρώσει το συμβόλαιό του με την Polydor, ο Rory υπέγραψε με την Chrysalis το 1975 και παρουσίασε το “Against the grain”. Μετά από μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία, επέστρεψε για να ξεκινήσει επίσημα, το καθιερωμένο τότε στην Αγγλία, Reading Festival.
Ηχογραφήθηκε το “Calling Card”, με τη βοήθεια του Roger Glover των Deep Purple σε στούντιο του Μονάχου και οδηγήθηκε κατευθείαν στην κορυφή των charts παγκοσμίως. Έπειτα ο Rory επέστρεψε στην Αμερική για άλλη μια περιοδεία.
Ο Rory έγραψε ιστορία στην τηλεόραση σαν ο πρώτος καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στο “Rockpalast”, live μετάδοση σε 15 χώρες, με κοινό γύρω στα 50 εκατομμύρια! Το 1978 επέστρεψε στη Γερμανία για να ηχογραφήσει το εξαιρετικό “Photo-Finish”. Συνεχίζοντας την παγκόσμια tour, επανήλθε στα ίδια studios για να ηχογραφήσει με την ίδια φόρμουλα επιτυχίας το “Top Priority”. Ο δίσκος παρουσιάστηκε, ακολούθησε μεγάλο πρόγραμμα περιοδείας και πάλι, έως το 1980 με το δίσκο-live με πιο Rock προσανατολισμούς, “Stage Struck”. Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980.
Το Σάββατο 12 Σεπτέμβρη 1981 ο Rory ήρθε στην Ελλάδα και παρουσίασε τη συναυλία του στη Ν.Φιλαδέλφεια. Την επόμενη ημέρα, οι εφημερίδες στα περίπτερα έγραφαν «Κάηκε η Ν.Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες», «Συγκρούσεις με δυνάμεις των ματ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων, κυνηγητό γύρω από το σταθμό του ηλεκτρικού στον Περισσό». Τα νέα της συναυλίας του κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα παντού. Γι άλλη μια φορά ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους –ανεξαρτήτως «φυλής» που ανήκαν.
Κάποια μέρα του Αυγούστου, του 1981, κι ενώ περπατούσα κάπου στην Εγνατία, έπεσε το μάτι μου σε κάτι αφίσες και αναγνώρισα αμέσως την γνωστή φιγούρα του Rory, αλλά λόγω απόστασης, δεν μπορούσα να διαβάσω τι έγραφε. Ένοιωσα όμως την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και σχεδόν έτρεχα προς το μέρος τους. Δεν πίστευα στα μάτια μου!!!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έγραφε η αφίσα, έρχεται ο Rory Gallagher, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη!!
Έμεινα
αποσβολωμένος, δεν ξέρω για πόση ώρα, να την κοιτάω, με μια έκφραση
μάλλον απόκοσμη και χαμένη, καθώς οι περαστικοί με κοιτούσαν λίγο
περίεργα. Αφού συνήλθα, άρχισα να σκέφτομαι χιλιάδες πράγματα. Πότε θα
έρθει, που θα γίνει, από που θα πάρω εισητήριο, τι ώρα...... Αυτές οι
ερωτήσεις μου απαντήθηκαν βέβαια σε λίγες μέρες, όταν κυκλοφόρησαν τα
φέιγ βολάν. Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου, Παλαί ντε σπορ, ώρα 9μμ.
Κάποια στιγμή, η μεγάλη μέρα έφτασε. Από το πρωί το μυαλό μου ήταν
κολλημένο στην βραδυνή συναυλία. Στο σχολείο μετρούσα ανάποδα τις ώρες,
τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Νωρίς το απόγευμα, με δυο φίλους μου,
συναντηθήκαμε στην Καμάρα και αρχίσαμε να περπατάμε προς το Παλαί. Μαζί
με μας και πολύς ακόμα κόσμος. Όταν φτάσαμε δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Παρότι η ώρα ήταν μόνο 5:30, όλες οι σκάλες ήταν ασφυκτικά γεμάτες από
τον κόσμο που περίμενε να ανοιξουν οι θύρες για να μπει. Μετά από κανά
δίωρο, καταφέραμε να μπούμε κι εμείς μέσα. Βέβαια ούτε λόγος να
κατέβουμε στην πλατεία, γιατί γινόταν χαμός, έτσι βρήκαμε κάποιες θέσεις
στις κερκίδες και κάτσαμε.
Είχε ήδη προηγηθεί, πριν από δυο μέρες, η συναυλία στην Αθήνα, όπου είχαμε μάθει για τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν και το συζητούσαμε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μας ένοιαζε τίποτα. Όσο η ώρα πλησίαζε, ο κόσμος πλέον κρεμόταν σαν τσαμπιά από κάθε γωνιά και κάγκελο του γηπέδου, ενώ οι εκκλήσεις των ανθρώπων από τα μεγάφωνα για να μην είναι σχεδόν επάνω στη σκηνή, λόγω κινδύνου ηλεκτροπληξίας έπεφταν στο κενό.
Ώρα 9 και 5, έσβησαν τα φώτα και ακούστηκε μια φωνή να λέει: "Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τον Rory Gallagher!!!". Αυτό που έγινε, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα ανάλογο. Ένας καταιγιστικός Rory, σε ένα εκστασιασμένο κοινό να συνθέτουν μια εικόνα εξωπραγματική, που ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα φαντάζει πολύ φτωχή για να το περιγράψει. Με την Stratokaster του, που είχε από την αρχή της καριέρας του και δεν άλλαξε ποτέ, με την ακουστική του, ακόμα και με το μπάντζο του, έκανε όλο τον κόσμο να χοροπηδάει και να ουρλιάζει από αγαλλίαση, για περισσότερο απο 2,5 ώρες!!! Δυστυχώς, τα τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν μου επιτρέπουν να παραθέσω κάποιο οπτικο-ακουστικό υλικό, αν και υπάρχει από τη συναυλία της Αθήνας, αλλά εδώ μιλάμε μόνο για αυτήν της Θεσσαλονίκης.
Υπάρχουν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, πολλές εικόνες από εκείνη τη βραδιά στο μυαλό μου. Θυμάμαι να λέει στα ελληνικά "γειά σου Θεσσαλονίκη", "ευχαριστώ" και στο τέλος κάθε τραγουδιού "εντάξει". Θυμάμαι που κάποια στιγμή έπεσαν από την οροφή του παλαί, εκατοντάδες μπαλόνια και όσα πήγαιναν προς τον Rory, τα κλωτσούσε με τακουνάκι ενώ έπαιζε. Θυμάμαι όταν έσπασε μια χορδή από την κιθάρα του, αλλά όπως είπαμε έπαιζε μόνο με την αγαπημένη του Strat, έτσι προτίμησε να αλλάξει τη σειρά των τραγουδιών και να παίξει δυο τραγούδια με την ακουστική, μέχρι να την αλλάξουν. Θυμάμαι πολλά, τόσο μακρινά, αλλά συγχρόνως τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μου, σαν τατουάζ στην καρδιά μου. Ένοιωσα και νοιώθω, τόσο τυχερός που ήμουν κι εγώ ένας από τους τυχερούς "ευλογημένους", που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ εκεί, άλλες φορές με ένα μικρό μειδίαμα ικανοποίησης κι άλλες με μια αίσθηση απογοήτευσης, για εκείνες τις υπέροχες, χρυσές, αξέχαστες και κυρίως αγνές εποχές, που δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσουμε ποτέ.
Και στη Θεσσαλονίκη έγιναν αρκετά επεισόδια κυρίως στο χώρο
των πανεπιστημίων και απο την επάνω είσοδο(Εγνατία),όπου έπεσαν πολλά δακρυγόνα και δεν μπορούσες να πλησιάσεις.Απο την κάτω είσοδο ήταν καλύτερα τα πράγματα απ΄οτι έμαθα.Να τονίσουμε βέβαια ότι ήταν μεγάλος ο αριθμός των ατόμων που δεν είχαν εισιτήριο,οι οποίοι όμως μπήκαν με το παραδοσιακό..."ντού"
Μαρτυρία του Ιωσήφ Αβράμογλου, ιδρυτή της εταιρείας Happening, που οργάνωσε τις συναυλίες.
<<Στη Θεσσαλονίκη μετά τη συναυλία και επειδή επεισόδια δεν υπήρχαν πολλά ή γινόντουσαν μακριά, μπορέσαμε σαν άνθρωποι να γυρίσουμε με το πούλμαν στο ξενοδοχείο μας κατάκοποι με τον Rory και όλη τη συνοδεία για να ξαποστάσουμε. Στο ξενοδοχείο υπήρχε μια μικρή ντισκοτέκ η οποία λειτουργούσε αλλά ήταν άδεια, κάποιος όμως έβαζε τραγούδια της εποχής. Αλλοι ανέβηκαν στα δωμάτια, άλλοι άραξαν στην ταράτσα... ο Rory είχε ανακαλύψει από την Αθήνα το ούζο και του άρεσε πολύ!... του πήγα λοιπόν ένα μπουκάλι ούζο "12", δεν ήθελε ούτε παγάκια ούτε νερό, προσπάθησα να του μάθω πως πίνεται το ούζο πιο ευχάριστα αλλά τίποτα, το ήθελε σκέτο... μετά γέλια... χαλάρωμα... Λίγη ώρα αργότερα, τύφλα στο μεθύσι, βρεθήκαμε ο Rory με το μπουκάλι ούζο "12" στο χέρι κι εγώ να χορεύουμε οι δυο μας στην άδεια ντισκοτέκ το... "Enola Gay" των OMD !!! Είναι από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Rory Gallagher να χορεύει το σαχλό ηλεκτρονικό τραγουδάκι, είμαι όμως βέβαιος ότι χαλάρωσε κι εκείνος μετά από την υπερένταση της συναυλίας.>>
Το 1982 ο Rory παρουσίασε το τελευταίο του άλμπουμ επί Chrysalis, το “Jinx”, από την Polygram στην Αγγλία κι επέστρεψε στο μέρος που τον έκανε χαρούμενο (τη σκηνή), καθώς και σε άλλη μία παγκόσμια περιοδεία.
Μετά την επιστροφή εκείνου του πραγματικά ατέλειωτου καταλόγου
περιοδειών, το 1995, ο Rory δημιούργησε τη δική του επιγραφή και
εταιρεία παραγωγής, την Capo, και ξεκίνησε να ηχογραφεί το “DeFender”
που παρουσιάστηκε το 1987 με επιτυχία σε πολλές χώρες. Το “Fresh
Evidence” το 1990 άνοιξε τα αυτιά σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, όταν μαζί
με τον Mark Feltham των Nine Below Zero και τη φυσαρμόνικά του,
παρουσίασε ένα αναζωογονητικό Blues προσανατολισμό, ο οποίος είχε αφήσει τη θέση του σε πιο Rock ήχους στα προηγούμενα άλμπουμ.
Η πορεία των περιοδειών συνέχισε με ένα νέο συγκρότημα που δημιούργησε
το 1993. Στις αρχές του ίδιου χρόνου, τα πρώτα σημάδια της επιρροής του
αλκοόλ στην υγεία του φάνηκαν, κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής εμφάνισης
στο London’s Town Country Club. Ενοχλητικοί οπαδοί του τον ανάγκασαν να
συντομεύσει την εμφάνισή του, διακηρύσσοντας ότι δεν θα ξαναεμφανιζόταν
στο Λονδίνο ποτέ ξανά.. Τα λόγια του θα αποδεικνύονταν προφητικά..
Παρ’όλ’αυτά, ανέκτησε τη γαλήνη του για το έτσι κι αλλιώς εκπληκτικό
Portsmouth Blues
Weekend την ίδια χρόνιά. Τα Χριστούγεννα του 1994 τα σχέδιά του για
περιοδείες έπρεπε να ματαιωθούν. Χτυπημένος από πνευμονικό οίδημα ύστερα
από μεταμόσχευση ήπατος, ο Rory πέθανε στις 14 Ιουνίου 1995, σε ηλικία
μόλις 47 ετών. Ακολουθώντας την παράδοση των Blues,
είχε παραδώσει τον επιτάφιό του 20 χρόνια νωρίτερα, στο άλμπουμ “Irish
tour”, όταν τραγούδησε το “Too much Alcohol”.. Φέτος στο Δουβλίνο τα
εγκαίνια αφιερωμένου μνημείου αποκάλυψαν μια κιθάρα, στερεωμένη ψηλά, σε κεντρική πλατεία της πόλης..
Από
το 1996, το συγκρότημα των Sinnerboy είναι η πρώτη επιλογή του αδερφού
του Rory, Donal Gallagher, ως η μακροβιότερη και η καλύτερη “Rory Gallagher
Tribute band”. Όπως είπε και ο Donal Gallagher τότε, «η απόδειξη ότι η
μουσική του αδελφού μου ζει». Πρόσφατα οι Sinnerboy εμφανίστηκαν στη
Θεσσαλονίκη κι ελπίζουμε να τους δούμε σύντομα και στην Αθήνα.
Το 2000 κυκλοφόρησε το διπλό cd-συλλογή “Rory Gallagher Forever” που προοριζόταν για την εγχώρια αγορά και τους πολυάριθμους Έλληνες θαυμαστές και φίλους του σπουδαίου κιθαρίστα. Το 2003, μια καθυστερημένη επανεμφάνιση της μουσικής κληρονομιάς του Rory, εμφανίζεται ως “Rory Gallagher: Wheels Within Wheels”. Μια acoustic folk σύνθεση, που όχι μόνο ενισχύει την πλούσια μουσική συνεισφορά του Rory αλλά την κάνει ακόμη μεγαλύτερη.
Αν και εκ των πρωτοπόρων της heavy-Rock βιομηχανίας, παρέμεινε, όπως και ο ίδιος συνέχιζε να επαναλαμβάνει, «ένας folk καλλιτέχνης σε έναν Rock κόσμο». Κατάφερε έτσι να διατηρήσει την δημοτικότητα και την ακεραιότητά του ως το τέλος της καριέρας του.
Δεν καταλάβαινε τον θόρυβο που γινόταν γύρω από το όνομά του –και σε καμία περίπτωση δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως κάτι το άφταστο, το εξωτικό, το υπερβολικό. Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Η μουσική του έβγαινε από την ψυχή, κάτι που πάντα μας συνάρπαζε και θα μας συναρπάζει σαν ακροατές του. Συνεσταλμένος και ταπεινός, δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά. Αντί για κάτι τέτοιο, φαίνεται πως αφιέρωσε τη ζωή του στη μουσική.
Η μουσική του Rory ήταν η δική του πίστη, η δική του θρησκεία. Η αμεσότητα και ειλικρίνεια με την οποία την προέβαλλε, του εξασφάλισαν μια θέση στην ιστορία της ροκ και τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους μεγαλύτερους οδηγούς πρωτοπόρους των Rock και Blues.
Γεννημένος στις 2 Μαρτίου 1948 στο Ballyshannon της Ιρλανδίας και μεγαλωμένος στο Cork, ξεκίνησε την οδύσσειά του στο Rock’n’roll σε μικρή ηλικία, όταν είδε τον Elvis Presley στην τηλεόραση και εμπνεύστηκε έτσι την αγορά της πρώτης του κιθάρας! Ο Rory θα άκουγε και θα μάθαινε από τα ακούσματα των Lonnie Donegan, Woody Guthrie, Leadbelly, Chuck Berry, Muddy Waters και Jerry Lee Lewis, με πολλούς από τους οποίους θα είχε αργότερα και κοινή ηχογράφηση.
Όντας ακόμα στο σχολείο, ο Rory ξεκίνησε να παίζει με επαγγελματικά μουσικά συγκροτήματα σε όλη την Ιρλανδία, τα ρεπερτόρια των οποίων περιείχαν όλα τα δημοφιλή άσματα της εποχής. Όχι μουσικά ικανοποιημένος από κάτι τέτοιο, ο Rory μετασχημάτισε το τελικό του συγκρότημα “The Impact” σε μια εξαμελή R’n’B ομάδα και ξεκίνησε για το Αμβούργο στα μέσα των ‘1960s. Στην άφιξή της, η ομάδα σύντομα μειώθηκε στο πρώτο τρίο. Ο Rory συνέχισε με τη δημιουργία των “Taste” το 1967, ένα συγκρότημα που σύντομα είχε αποδοχή, και διαδοχικά ταξίδεψε στο Λονδίνο όπου είχε άμεση επιτυχία στο London Marquee Club –ανάμεσα στους πολλούς fans και ο John Lennon.
Συνήθιζε να ενθουσιάζει το κοινό με 150λεπτες εμφανίσεις, παρουσιάζοντας συγκινητικά αποσπάσματα από παλιά Blues κομμάτια μα και από δικές του δημιουργίες, όπως τα “A Million Miles Away” και “Walk on Hot Coals”. Αποφεύγοντας τις πυροτεχνικές υπερβολές με την κιθάρα, η προσέγγιση του Rory ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα συνδυασμένη με μια μακρά απόλαυση ενεργειών, όπως έκαναν οι Led Zeppelin.
Πρωταγωνίστρια σε όλες τις εμφανίσεις του, η τόσο ταλαιπωρημένη κιθάρα του, η μοναδική Fender Stratocaster.. Όλοι μιλούσαν για τις γυμναστικές επιδείξεις των δακτύλων του στα τάστα της, σε κάθε συναυλία!
Το 1973 ο Rory παρουσίασε δυο ακόμη επιτυχημένες συλλογές, το “Bluepoint” και “Tatoo”. Αργότερα τον ίδιο χρόνο σημείωσε άλλη μια προσωπική επιτυχία σαν φιλοξενούμενος του δίσκου του Muddy Waters “London Sessions” στο Chess. Στα τέλη του ’73, ο Rory περιόδευσε στον δικό του τόπο, την Ιρλανδία -μια σχεδόν θρυλική περιοδεία που ευτυχώς έγινε ταινία μέσω αρχείων-ντοκουμέντων του Tony Palmer.
Το 1974 oi Rolling Stones κάλεσαν τον Rory στην Ολλανδία για μια κοινή ηχογράφηση, μετά την αποχώρηση του Mick Taylor. Τα αρχεία της ταινίας “Irish Tour 1974” παρουσιάστηκαν παράλληλα με ένα διπλό live set με τον ίδιο τίτλο -σύντομα έγινε το πιο επιτυχημένο προσωπικό του άλμπουμ στην Αγγλία, καρδίζοντας παγκόσμιο έπαινο και προτρέποντας για μια περιοδεία στην Ανατολή, αργότερα, τον ίδιο χρόνο.
Επιστρέφοντας, ο Rory καλέστηκε να παίξει σε ένα άλμπουμ ενός ακόμη παιδικού του ήρωα, του Jerry Lee Lewis (ένα διπλό άλμπουμ ηχογραφημένο στο Λονδίνο), έπειτα στο φεστιβάλ Montreux Jazz ηχογραφώντας με τον Albert King (“Live in Montreux”) καθώς και σε ηχογράφηση μαζί με τον γίγαντα των Jazz/Blues Chris Barber.
Έχοντας συμπληρώσει το συμβόλαιό του με την Polydor, ο Rory υπέγραψε με την Chrysalis το 1975 και παρουσίασε το “Against the grain”. Μετά από μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία, επέστρεψε για να ξεκινήσει επίσημα, το καθιερωμένο τότε στην Αγγλία, Reading Festival.
Ηχογραφήθηκε το “Calling Card”, με τη βοήθεια του Roger Glover των Deep Purple σε στούντιο του Μονάχου και οδηγήθηκε κατευθείαν στην κορυφή των charts παγκοσμίως. Έπειτα ο Rory επέστρεψε στην Αμερική για άλλη μια περιοδεία.
Ο Rory έγραψε ιστορία στην τηλεόραση σαν ο πρώτος καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στο “Rockpalast”, live μετάδοση σε 15 χώρες, με κοινό γύρω στα 50 εκατομμύρια! Το 1978 επέστρεψε στη Γερμανία για να ηχογραφήσει το εξαιρετικό “Photo-Finish”. Συνεχίζοντας την παγκόσμια tour, επανήλθε στα ίδια studios για να ηχογραφήσει με την ίδια φόρμουλα επιτυχίας το “Top Priority”. Ο δίσκος παρουσιάστηκε, ακολούθησε μεγάλο πρόγραμμα περιοδείας και πάλι, έως το 1980 με το δίσκο-live με πιο Rock προσανατολισμούς, “Stage Struck”. Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980.
 |
| Το εισιτήριο από τη συναυλία του '81 |
Το Σάββατο 12 Σεπτέμβρη 1981 ο Rory ήρθε στην Ελλάδα και παρουσίασε τη συναυλία του στη Ν.Φιλαδέλφεια. Την επόμενη ημέρα, οι εφημερίδες στα περίπτερα έγραφαν «Κάηκε η Ν.Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες», «Συγκρούσεις με δυνάμεις των ματ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων, κυνηγητό γύρω από το σταθμό του ηλεκτρικού στον Περισσό». Τα νέα της συναυλίας του κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα παντού. Γι άλλη μια φορά ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους –ανεξαρτήτως «φυλής» που ανήκαν.
Κάποια μέρα του Αυγούστου, του 1981, κι ενώ περπατούσα κάπου στην Εγνατία, έπεσε το μάτι μου σε κάτι αφίσες και αναγνώρισα αμέσως την γνωστή φιγούρα του Rory, αλλά λόγω απόστασης, δεν μπορούσα να διαβάσω τι έγραφε. Ένοιωσα όμως την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και σχεδόν έτρεχα προς το μέρος τους. Δεν πίστευα στα μάτια μου!!!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έγραφε η αφίσα, έρχεται ο Rory Gallagher, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη!!
Είχε ήδη προηγηθεί, πριν από δυο μέρες, η συναυλία στην Αθήνα, όπου είχαμε μάθει για τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν και το συζητούσαμε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μας ένοιαζε τίποτα. Όσο η ώρα πλησίαζε, ο κόσμος πλέον κρεμόταν σαν τσαμπιά από κάθε γωνιά και κάγκελο του γηπέδου, ενώ οι εκκλήσεις των ανθρώπων από τα μεγάφωνα για να μην είναι σχεδόν επάνω στη σκηνή, λόγω κινδύνου ηλεκτροπληξίας έπεφταν στο κενό.
Ώρα 9 και 5, έσβησαν τα φώτα και ακούστηκε μια φωνή να λέει: "Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τον Rory Gallagher!!!". Αυτό που έγινε, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα ανάλογο. Ένας καταιγιστικός Rory, σε ένα εκστασιασμένο κοινό να συνθέτουν μια εικόνα εξωπραγματική, που ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα φαντάζει πολύ φτωχή για να το περιγράψει. Με την Stratokaster του, που είχε από την αρχή της καριέρας του και δεν άλλαξε ποτέ, με την ακουστική του, ακόμα και με το μπάντζο του, έκανε όλο τον κόσμο να χοροπηδάει και να ουρλιάζει από αγαλλίαση, για περισσότερο απο 2,5 ώρες!!! Δυστυχώς, τα τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν μου επιτρέπουν να παραθέσω κάποιο οπτικο-ακουστικό υλικό, αν και υπάρχει από τη συναυλία της Αθήνας, αλλά εδώ μιλάμε μόνο για αυτήν της Θεσσαλονίκης.
Υπάρχουν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, πολλές εικόνες από εκείνη τη βραδιά στο μυαλό μου. Θυμάμαι να λέει στα ελληνικά "γειά σου Θεσσαλονίκη", "ευχαριστώ" και στο τέλος κάθε τραγουδιού "εντάξει". Θυμάμαι που κάποια στιγμή έπεσαν από την οροφή του παλαί, εκατοντάδες μπαλόνια και όσα πήγαιναν προς τον Rory, τα κλωτσούσε με τακουνάκι ενώ έπαιζε. Θυμάμαι όταν έσπασε μια χορδή από την κιθάρα του, αλλά όπως είπαμε έπαιζε μόνο με την αγαπημένη του Strat, έτσι προτίμησε να αλλάξει τη σειρά των τραγουδιών και να παίξει δυο τραγούδια με την ακουστική, μέχρι να την αλλάξουν. Θυμάμαι πολλά, τόσο μακρινά, αλλά συγχρόνως τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μου, σαν τατουάζ στην καρδιά μου. Ένοιωσα και νοιώθω, τόσο τυχερός που ήμουν κι εγώ ένας από τους τυχερούς "ευλογημένους", που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ εκεί, άλλες φορές με ένα μικρό μειδίαμα ικανοποίησης κι άλλες με μια αίσθηση απογοήτευσης, για εκείνες τις υπέροχες, χρυσές, αξέχαστες και κυρίως αγνές εποχές, που δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσουμε ποτέ.
Και στη Θεσσαλονίκη έγιναν αρκετά επεισόδια κυρίως στο χώρο
των πανεπιστημίων και απο την επάνω είσοδο(Εγνατία),όπου έπεσαν πολλά δακρυγόνα και δεν μπορούσες να πλησιάσεις.Απο την κάτω είσοδο ήταν καλύτερα τα πράγματα απ΄οτι έμαθα.Να τονίσουμε βέβαια ότι ήταν μεγάλος ο αριθμός των ατόμων που δεν είχαν εισιτήριο,οι οποίοι όμως μπήκαν με το παραδοσιακό..."ντού"Μαρτυρία του Ιωσήφ Αβράμογλου, ιδρυτή της εταιρείας Happening, που οργάνωσε τις συναυλίες.
<<Στη Θεσσαλονίκη μετά τη συναυλία και επειδή επεισόδια δεν υπήρχαν πολλά ή γινόντουσαν μακριά, μπορέσαμε σαν άνθρωποι να γυρίσουμε με το πούλμαν στο ξενοδοχείο μας κατάκοποι με τον Rory και όλη τη συνοδεία για να ξαποστάσουμε. Στο ξενοδοχείο υπήρχε μια μικρή ντισκοτέκ η οποία λειτουργούσε αλλά ήταν άδεια, κάποιος όμως έβαζε τραγούδια της εποχής. Αλλοι ανέβηκαν στα δωμάτια, άλλοι άραξαν στην ταράτσα... ο Rory είχε ανακαλύψει από την Αθήνα το ούζο και του άρεσε πολύ!... του πήγα λοιπόν ένα μπουκάλι ούζο "12", δεν ήθελε ούτε παγάκια ούτε νερό, προσπάθησα να του μάθω πως πίνεται το ούζο πιο ευχάριστα αλλά τίποτα, το ήθελε σκέτο... μετά γέλια... χαλάρωμα... Λίγη ώρα αργότερα, τύφλα στο μεθύσι, βρεθήκαμε ο Rory με το μπουκάλι ούζο "12" στο χέρι κι εγώ να χορεύουμε οι δυο μας στην άδεια ντισκοτέκ το... "Enola Gay" των OMD !!! Είναι από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Rory Gallagher να χορεύει το σαχλό ηλεκτρονικό τραγουδάκι, είμαι όμως βέβαιος ότι χαλάρωσε κι εκείνος μετά από την υπερένταση της συναυλίας.>>
Το 1982 ο Rory παρουσίασε το τελευταίο του άλμπουμ επί Chrysalis, το “Jinx”, από την Polygram στην Αγγλία κι επέστρεψε στο μέρος που τον έκανε χαρούμενο (τη σκηνή), καθώς και σε άλλη μία παγκόσμια περιοδεία.
Από
το 1996, το συγκρότημα των Sinnerboy είναι η πρώτη επιλογή του αδερφού
του Rory, Donal Gallagher, ως η μακροβιότερη και η καλύτερη “Rory Gallagher
Tribute band”. Όπως είπε και ο Donal Gallagher τότε, «η απόδειξη ότι η
μουσική του αδελφού μου ζει». Πρόσφατα οι Sinnerboy εμφανίστηκαν στη
Θεσσαλονίκη κι ελπίζουμε να τους δούμε σύντομα και στην Αθήνα.Το 2000 κυκλοφόρησε το διπλό cd-συλλογή “Rory Gallagher Forever” που προοριζόταν για την εγχώρια αγορά και τους πολυάριθμους Έλληνες θαυμαστές και φίλους του σπουδαίου κιθαρίστα. Το 2003, μια καθυστερημένη επανεμφάνιση της μουσικής κληρονομιάς του Rory, εμφανίζεται ως “Rory Gallagher: Wheels Within Wheels”. Μια acoustic folk σύνθεση, που όχι μόνο ενισχύει την πλούσια μουσική συνεισφορά του Rory αλλά την κάνει ακόμη μεγαλύτερη.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.lCL1uMhu.dpuf
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.lCL1uMhu.dpuf
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.lCL1uMhu.dpuf
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.lCL1uMhu.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.DUP5q3Qn.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.DUP5q3Qn.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.DUP5q3Qn.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.DUP5q3Qn.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Ο
Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14
Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και
τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής.
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Θεωρείται ένας απ’ τους σπουδαιότερους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Περίπου στην ηλικία των εννέα, παρακολούθησε τον Έλβις Πρίσλεϋ σε τηλεοπτική του εμφάνιση και έκτοτε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την κιθάρα, μελετώντας μόνος του. Στα δώδεκά του χρόνια κέρδισε σ’ ένα διαγωνισμό την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και να εμφανίζεται με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Στα δεκαέξι του, σχημάτισε τη δική του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία κατά το ’65 και ’66. Σ΄ αυτές τις περιοδείες, ανάμεσα στον εξοπλισμό του, διέθετε και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σε κάποιο κατάστημα στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία. Την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός και ο οποίος άλλαξε γνώμη καθώς δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Taste
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp’s, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ’ τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Σόλο καριέρα
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ’ τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ’ όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour ’74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των “London Sessions” των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.
http://www.youtube.com/watch?v=S_B1ihwR40Q
Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το “Calling Card”, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.
Δεκαετία ’80
Ενώ ο Ρόρυ συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά σε όλο τον κόσμο, οι δισκογραφικές παρουσίες του έγιναν αραιότερες κατά τη δεκαετία του ’80. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 εμφανίστηκε στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ’ τις πρώτες εμφανίζεις ξένων καλλιτεχνών που συνέβησαν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια, από τη Φιλαδέλφεια έως τον Περισσό, με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ρόρυ: Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…. Την επόμενη μέρα, ο τύπος κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδα και τίτλους όπως “Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες”. Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg έκδοση με τον τίτλο Live in Athens.
Το 1985, ο Ρόρυ ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία, Capo records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους. Η υγεία του στα τέλη της δεκαετίας είχε αρχίσει να κλονίζεται, γεγονός όμως που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να εμφανίζεται ζωντανά, ακόμα και λίγο πριν την κατάληξή του. Η τελευταία του εμφάνιση συνέβη στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre, στην Ολλανδία Τον Απρίλιο, λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο King’s Hospital του Λονδίνου. Έπειτα από επιπλοκές, κατέληξε στις 14 Ιουνίου του 1995. Η σωρός του βρίσκεται στο κοιμητήριο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του κοσμείται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια εκ των οποίων φέρει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του.
Επίδραση
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως single θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Ρόρυ αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά Calling Card ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Το 1974 επίσης, αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Δισκογραφία
Rory Gallagher (1971)
Deuce (1971)
Live In Europe (1972)
Blueprint (1973)
Tattoo (1973)
BBC Sessions (1974)
Irish Tour ’74 (1974)
Against The Grain (1975)
Calling Card (1976)
Photo – Finish (1978)
Top Priority (1979)
Stage Struck (1980)
Jinx (1982)
Defender (1987)
Fresh Evidence (1990)
BBC Sessions (1999)
Let’s Go To Work (2001)
Wheels within wheels (μετά θάνατο) – 2003
- See more at: http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-rory-gallagher/#sthash.ayh4Lz2l.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου