Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και
αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ξεκίνησε από
μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλα αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Τα
ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα
τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε. Είχε μια κόρη, την
Μυρτώ.
Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς.
Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ’ όλα αληθινοί.
Όπως αναφέρει κάποιος φίλος γι’ αυτήν στο Ιnternet: «Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι ‘ποιητές’ έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…». Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο «συνομίλησε». Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: «Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων».
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Για την Κατερίνα Γώγου,είχε γραφτεί ότι μετά το θάνατο της,άφησε μια δυναμική κατάθεση αλήθειας,που από πολλούς θεωρήθηκε κοινωνική ύβρις.Αναφέραμε ήδη ότι στο τέλος της δεκαετίας του 70 υπήρξε ένα σύμβολο για τη νεολαία του αντιεξουσιαστικού χώρου,που ήταν οργισμένη για την επίσημη αριστερά.Ενοπλοι που δρούσαν στις δεκαετίες του 70 και του 80 στην Αθήνα,αναφέρονται συχνά στο έργο της,καθώς για την ποιήτρια ήταν κοινωνικοί αγωνιστές,κάτι που τους έκανε νεότερους,ομορφότερους και τους αγιοποιούσε:
"όμορφος σαν τρομοκράτης",έγραφε.
Κασίμης,Τσιρώνης,Τσουτσουβής,Καλτεζάς,Πρέκας,όλοι έγιναν στα δικά της μάτια,άγγελοι μετά το θάνατό τους.
Η Γώγου πολεμούσε για τις ιδέες της,όχι μόνο με την ποίηση της,αλλά και με τον τρόπο ζωής της.Στις 18-3-1991,έγραψε ένα γράμμα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία,με τον τίτλο,Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο,στο οποίο εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή Γιάννη Πετρόπουλο που βρίσκονταν στη φυλακή.
Οταν η 17Ν σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς,η Γώγου δέχτηκε τα μεσάνυχτα την επίσκεψη δύο αστυνομικών,που έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της και την πήραν μαζί τους σαν ύποπτη.Ενας αυτόπτης μάρτυρας είχε καταθέσει οτι είδε μια γυναίκα να φεύγει τρέχοντας από τον τόπο του εγκλήματος και η αστυνομία κατέληξε σε κείνη,χωρίς να έχει αποδείξεις ή να μπορέσει εκ των υστέρων να επιβεβαιώσει οποιεσδήποτε υποψίες.Οι σχέσεις της με τις αστυνομικές αρχές ουδέποτε υπήρξε καλή,το 1986 είχε κάνει μάλιστα και μήνυση στον υπουργό Δημόσιας Τάξης επειδή κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε από αστυνομικούς.Το 1991 την αναζητούσε η αστυνομία για να την ανακρίνει σχετικά με μια δολοφονία που έγινε στη Θεσσαλονίκη.Τόσο το θύμα όσο κι ο θύτης ήταν γνωστοί της,η ίδια όμως δεν είχε καμμιά σχέση με το έγκλημα και αφέθηκε ελεύθερη.Το σχετικό ρεπορτάζ είναι παρ όλα αυτά σημαντικό,γιατί κάνει σαφές το πως ένιωθε η Γώγου σε όλη της ζωή της:
"Αναζητήθηκε από αστυνομικούς σε όλα τα φιλικά της σπίτια,όπου έμενε όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη,αλλά δε βρέθηκε πουθενά.Η αστυνομία τοποθέτησε μπλόκα σε όλες τις εξόδους της πόλης,στο ΚΤΕΛ Αθηνών,στο σταθμό του ΟΣΕ και στο αεροδρόμιο της Μίκρας".
Μια ζωή κυνηγημένη,χτυπημένη,περικυκλωμένη,μέσασ έναν κλοιό που έσφιγγε συνεχώς.
Τα έργα τα οποία εκδόθηκαν εν ζωή είναι:
1) Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978
Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco.
2)Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
3)Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1982
4)Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
5)Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988
6)Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση 1990 - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση 2004
Και οι μεταθανάτιες κυκλοφορίες είναι:
1)Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 2002
2)Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, Επανέκδοση 2004
Επίσης υπήρξε πρωταγωνίστρια στα εξής:
1) Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα
2) Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα
3) Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος
Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς.
Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ’ όλα αληθινοί.
Όπως αναφέρει κάποιος φίλος γι’ αυτήν στο Ιnternet: «Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι ‘ποιητές’ έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…». Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο «συνομίλησε». Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: «Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων».
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Για την Κατερίνα Γώγου,είχε γραφτεί ότι μετά το θάνατο της,άφησε μια δυναμική κατάθεση αλήθειας,που από πολλούς θεωρήθηκε κοινωνική ύβρις.Αναφέραμε ήδη ότι στο τέλος της δεκαετίας του 70 υπήρξε ένα σύμβολο για τη νεολαία του αντιεξουσιαστικού χώρου,που ήταν οργισμένη για την επίσημη αριστερά.Ενοπλοι που δρούσαν στις δεκαετίες του 70 και του 80 στην Αθήνα,αναφέρονται συχνά στο έργο της,καθώς για την ποιήτρια ήταν κοινωνικοί αγωνιστές,κάτι που τους έκανε νεότερους,ομορφότερους και τους αγιοποιούσε:
"όμορφος σαν τρομοκράτης",έγραφε.
Κασίμης,Τσιρώνης,Τσουτσουβής,Καλτεζάς,Πρέκας,όλοι έγιναν στα δικά της μάτια,άγγελοι μετά το θάνατό τους.
Η Γώγου πολεμούσε για τις ιδέες της,όχι μόνο με την ποίηση της,αλλά και με τον τρόπο ζωής της.Στις 18-3-1991,έγραψε ένα γράμμα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία,με τον τίτλο,Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο,στο οποίο εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή Γιάννη Πετρόπουλο που βρίσκονταν στη φυλακή.
Οταν η 17Ν σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς,η Γώγου δέχτηκε τα μεσάνυχτα την επίσκεψη δύο αστυνομικών,που έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της και την πήραν μαζί τους σαν ύποπτη.Ενας αυτόπτης μάρτυρας είχε καταθέσει οτι είδε μια γυναίκα να φεύγει τρέχοντας από τον τόπο του εγκλήματος και η αστυνομία κατέληξε σε κείνη,χωρίς να έχει αποδείξεις ή να μπορέσει εκ των υστέρων να επιβεβαιώσει οποιεσδήποτε υποψίες.Οι σχέσεις της με τις αστυνομικές αρχές ουδέποτε υπήρξε καλή,το 1986 είχε κάνει μάλιστα και μήνυση στον υπουργό Δημόσιας Τάξης επειδή κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε από αστυνομικούς.Το 1991 την αναζητούσε η αστυνομία για να την ανακρίνει σχετικά με μια δολοφονία που έγινε στη Θεσσαλονίκη.Τόσο το θύμα όσο κι ο θύτης ήταν γνωστοί της,η ίδια όμως δεν είχε καμμιά σχέση με το έγκλημα και αφέθηκε ελεύθερη.Το σχετικό ρεπορτάζ είναι παρ όλα αυτά σημαντικό,γιατί κάνει σαφές το πως ένιωθε η Γώγου σε όλη της ζωή της:
"Αναζητήθηκε από αστυνομικούς σε όλα τα φιλικά της σπίτια,όπου έμενε όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη,αλλά δε βρέθηκε πουθενά.Η αστυνομία τοποθέτησε μπλόκα σε όλες τις εξόδους της πόλης,στο ΚΤΕΛ Αθηνών,στο σταθμό του ΟΣΕ και στο αεροδρόμιο της Μίκρας".
Μια ζωή κυνηγημένη,χτυπημένη,περικυκλωμένη,μέσασ έναν κλοιό που έσφιγγε συνεχώς.
Τα έργα τα οποία εκδόθηκαν εν ζωή είναι:
1) Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978
Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco.
2)Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
3)Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1982
4)Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
5)Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988
6)Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση 1990 - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση 2004
Και οι μεταθανάτιες κυκλοφορίες είναι:
1)Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 2002
2)Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, Επανέκδοση 2004
Επίσης υπήρξε πρωταγωνίστρια στα εξής:
1) Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα
2) Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα
3) Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου